Marijke Fonteyn, stichter van WonderWijven vzw, eeuwige fan van bezieling, verbinding en groei en een hoog #genezever gehalte, duidt met regelmaat en scherpe pen de EHBWoW kaartjes.
Kaartje van de dag: NIET IEDEREEN VINDT JOU TOF EN DAT IS OK.
Voor de gemiddelde Vlaming is ‘in de pas lopen’ en ‘doe al maar gewoon, dat is al zot genoeg’ een diepgewortelde levensstijl, overgedragen van generatie op generatie. We kunnen daar een hele geschiedenis aanplakken van oorlogen, industrialisering, en nog verder daarvoor de eeuwige kolonisatiedrang van onze buren en hun koning-keizer-admiraal tot en met de Romeinen aan toe. Hoewel we bekend staan als een eigenzinnig volkje, Galliërs, weetuwel, toch is de rode (lei-) draad echt wel recht te noemen.
Als je ietwat van het pad afwijkt, kijken de Julia’s en de Maria’s en bij uitbreiding de volgende generatie Els’en en Ingrids met argusogen toe welke kant je in Godsnaam opgaat. Ook onze katholieke roots, die van schuld en boete, zijn een collectieve pijn die wij allemaal nog even mogen meedragen. De schijnheiligheid omwille van de lieve vrede waar we in gedwongen worden, het keurslijf dat evenveel zeer doet als een middeleeuws korset > zo één waar uw tieten uw wangen moeten kussen en de veters aangetrokken worden tussen uw ruggegraat.
We zijn dus grote pleasers, van generatie op generatie, en vooral familie en ‘hogergeplaatsten’ moet je te vriend houden, want ge zou ze maar eens kunnen nodig hebben.
Stelletje opportunisten dat we zijn (dat is volgens onderzoek inherent aan mens-zijn, dat opportunisme, en wel vanuit de oertijd)
Hoe vies is dat eigenlijk? Dat je jezelf in bochten wringt om anderen te pleasen, zodat anderen je leuk vinden, om eigenlijk zo er zelf beter uit te komen? Dat is zowel voor jezelf als voor de andere partij eigenlijk gewoon één grote leugen en tijdverlies puur uit het oogpunt om er beter van te worden, waar je uiteindelijk, op lange termijn, zelfs niét beter van wordt. Geen van beiden, hé.
Zou het dan niet beter zijn om, even in extremis, het gewoon te accepteren dat elkaar niet leuk vinden OK is en daar dan gewoon mee om te gaan?
Dat we eventueel voor praktische dingen nog wat kunnen overleggen en daarmee basta? De vrijgekomen tijd kan dan gewoon gestoken worden in die mensen waar je wel een klik mee voelt, waar je niét moet vechten voor je waarheid of voor je waarden, waar je op één lijn zit en alles vlotjes kan, zelfs als er weerstand is, of pijntjes, of lastigheid, dat je ook daar vlot door laveert omdat je in staat bent om hier een gesprek over aan te gaan dat helend is voor alle partijen.
Sidenote/unpopular opinion: ook heel dat spiegelgedoe, dat ‘wat jou ergert aan een ander gewoon een spiegel is van jezelf’, lijkt me zelfs evenzo te passen in het katholiek kader van schuld en boete en zorgt voor mogelijke overdaad aan introspectie bij gevoelige zielen en extra klanten bij therapeuten/coaches die zich goedgemikt én -paddumtsssj- opportunistisch op dat publiek focussen.
Om maar te zeggen: ik vind niet iedereen leuk en dat is ok. Niet iedereen vindt mij leuk, en ook dat is OK. Heel vaak is het niet meer dan dat en moet er ook niet meer van gemaakt worden.
Amen.
(Amen is een Hebreeuws bijvoeglijk naamwoord dat ‘vast’ en ‘zeker’ betekent. Het bestaat uit de medeklinkers Alef, Mem en Nun. Deze drieletterige wortel betekent ‘stevig zijn’, ‘bevestigd’, ‘solide’, ‘betrouwbaar’ en ‘waarachtig’. Amen wordt in zowat alle godsdiensten gebruikt om de voorafgaande woorden te bekrachtigen)